innocence is blissness

According to Howard Gardner, people are not born stupid...
people have different "forms", if you may, of intelligences...7 to be exact...:

-verbal/linguistic...like debaters and hosts (ie. the Sir Armand type)
-logical/mathematical...like critical analysts and teachers (ie. the Sir Armand type...again...)
-visual/spatial...like artists and painters (ie. the Ate Yunisee and Paulo type)
-musical/rhythmic...like singers, musicians and lyricists (ie. the Tessa and Stephen type)
-bodily/kinesthetic...like athletes and gymnasts (ie. the Dothz type)

...

and the last two...
-interpersonal...those who are able to condone others convincingly (ie. the Nash type...i think)
-intrapersonal...those who are able to condone themselves convincingly

so what...

everyone took their PSY101...haven't they?

but have you ever thought where you belong...
where do i belong?
am i fluently glib?
am i logically illogical?
am i artistically boring?
am i harmoniously cacophonous?
am i skillfully clumsy?

or am i an extroverting introvert?

am i making sense?
such dwelling in my chaotic mind has resorted me to consider my intelligence level.

i am lost in translation...
i was having fun with all those around me but i still felt ostracized...
why?
long story...
only the strong hearted and heavily tested will understand...
enough literary gibberish...

bring back my tongue...

*whew*

nakawala den...
nagdugo ang ilong ko dun ah...
ang hirap palang intindihin ang sarili...
lalo na pag ang sarili mo ang nangangailangan ng tulong...
ang hirap tulungan ang sarili...
sa hinabahaba ng intro...ang punto lang nmn ni beshan e sabihin kung gaano
nakakainis ang intrapersonal-ness nya...
bakit...
let's find Dora to help us count the reasons:
1. madrama. ayoko na ng drama. nakakasawa. kesyo me against the world. kesyo nobody loves me. kesyo suicide kung suicide. utot mo! hindi nmn ginagawa...hanggng salita lang nmn...
tapos ang kinalabasan e ang annoying interferrrence ng intrapersonal-ness ng aking kabuuan (being sa banyaga...la ng...feeling tag-eng diksyo...) tapos ok na ule...tapos...tapos na...walang closure...bitin baga.
2. nakakasawa. lagi na lang. parang ulan. parang album na vinyl na long playing na binasag ni Karen...in short, sirang plaka. mahigit 2 deklada ko na siyang kasama...pointless na ba? hay...TRIPLE KILL...

(note: before we continue, dapat by now alam mo na kung ano ang sense ng pitak na 'to at ang ibig sabihin ng intrapersonal...if not, go back to square one or talk to a psych specialist...thank you!)

3. weird. enough said...dagdag ko lang...parang ka-otistic-an...talking to ur self at sinasabi mong ok lng yan...
4. puno't dulo. ng ano? kaguluhan? world peace? hunger? ungas...e di ang problema mo nuon pa...e di ang over excessive and extreme application of analytical and superfluously unnecessary pagiisip (please revert to "discombobulation" for more details, thank you mike!). un na un...PUCHA!
5. plastic. Orocan. Zooey. Tupperware. Liwayway (gawgaw yun ah...) atbp. kanino? sa sarili ko ba o sa iba? sa totoo lang, dahil na rin sa intrapersonal-ness ko e hindi ko na alam. consciously e i'm honest...sub...feeling ko hindi...pano ko nalaman...napanaginipan ko si Sigmund Freud at sabi niya "ANG PLASTIK MO!!!" sabay bigay ng kendi...sa bandang ito e hindi pa malinaw ang punto...super psyche kasi ang issue na to e...hay...

good thing?

hmm...personal ok-ness...un lang...
luge ano? asar...

ngayong oras na to hindi ko nga alam kung may napapala ako sa pagmumuni ko e...siguro wala...
pde rin merun...na niloloko ko ang sarili ko para maging masaya sa kabila ng patung-patong na problema...

text nyu nga ako kung gusto nyo ng problema...i'm more than willing to share...
enummerate ko?
'wag na...mainggit pa kayo...
at matanda na si Dora hindi ko pa tapos ilista...
naraitng na niya ang Blistering Mountain of Choco Poopoo e nasa intro pa lang ako...
hay...Dora...bakit ka nasali sa usapan...
anyway...
matagal-tagal pa bago ko malagpasan ang porblema ko...
at ang tanging maasahan ko ay ang sarili ko.
ang makipag plastikan sa sarili ko para lang mabuhay ng masaya...
pag hindi ko na kaya e iiyak na alng ako ng bigla sa isang tabi, yakap ang unan kong puro laway at ikakalma ang utak kong hilo...para ulitin ang buong gulong ng buhay na makulay...

ika ng ng isa sa mga tropa kong matalik...
"isispin mong parang pelikula ang buhay...boring kung straight forward. mas maganda kung may twists para mas mabenta sa audience baga..."

parang ganun ang sabi niya...
the point is...if life is a problem, it will most definitely have a solution. 'pag wala, then why bother finding a solution, wala nmn pala e...d ba? makes sense...

cge beshan ease out all the mental puss out of your brain...tapos kanta na lng tayo ng ninong song para masaya...

"MAKUALY ANG BUHAY, MAKULAY-ANG BUHAY! SA SINABAWANG GULAY!"
*to the voice of Sese...wla lang...*